Loslaten…. Het is maar een woord.
Los laten, het is maar een woord. Een waarheid als een koe.
Onlangs had ik een onverwacht gesprek met lieve mensen die ik tegen kwam.
We kennen elkaar van vele, vele, jaren terug.
Ik vind het leuk om “oude” bekenden tegen te komen en het is altijd fijn om mensen te treffen die je vanuit het verleden kent, je deelt samen een stukje van je verleden.
Ik heb in het verleden heel veel mensen getroffen in mijn werk, het werk in de zorgcentra. Ik merkte toen al dat mensen het fijn vonden om over herkenbare ervaringen uit het verleden te praten, en hoe cliché, dit schept toch een band, een gevoel van verbondenheid.
En ik merk het bij mijzelf ook dat ik het fijn vind om over gezamelijke herinneringen te praten.
We hadden het o.a. ook over de vervelende en nare ervaringen uit het verleden die iedereen vroeg of laat mee maakt en wat dit emotioneel met je kan doen. Het zo bekende advies word dan bijna altijd gegeven door veel mensen, “je moet het los laten”.
Maar ja, zei ze, niemand verteld je hoe je dit moet doen, want “los laten, het is maar een woord”.
Loslaten…… het is maar een woord, dit ene zinnetje bleef toch wel hangen bij mij.
Ik vond dit heel mooi gezegd van haar en wilde dit toch delen.
Het komt samen met de vele onderzoeken en gesprekken die ik gevoerd heb met anderen.
Het komt samen met een blog dat ik geschreven heb over los laten.
Want als je ouder word, word je over het algemeen vaker geconfronteerd met de emoties die gepaard gaan na verlies en vervelende ervaringen, dit is ook een waarheid als een koe zo lijkt me.
Het is echter aan jou de keus wat je met deze emoties doet. En juist op dit punt blokkeert de boel. Je wilt namelijk wel los laten, maar je weet niet hoe. Je weet niet welke stappen je in welke volgorde moet zetten om los te laten. En daarbij zijn we ook nog eens heel streng voor ons zelf.
Je voelt je boos, verdrietig, gekwetst, angstig, gestrest, onrustig,…..
Het gevoel van, waarom moet mij dit nu overkomen.
En wat kan het dan fijn zijn als iemand je hiermee begeleid op je pad. Dat je niet alleen aan het worstelen bent. Een persoon die met je mee loopt, tot je het weer zelf kan.
Want hoe kun je nu los laten als je het nog nooit hebt vast gehouden?
Heb jij dit ook wel eens?
Herken je dit?
Wil je van dit rotgevoel af?
Wil je weer verder met je leven?
Bel of mail me gerust voor een vrijblijvend gesprek.
